De organisatie “Dances of Universal Peace International” heeft in de loop van meer dan drie decennia een aantal transformaties doorgemaakt. In zijn eerste incarnatie is hij opgericht in 1982, door Saadi Neil Douglas-Klotz en Tasnim Hermila Fernandez, twee leraren van resp. de 'Sufi Islamia Ruhaniat Society' en de 'Sufi Order in the West'. Het “Centrum voor de Studie van Spirituele Dans en Loopoefeningen”, zoals het toen genoemd werd, was opgezet als een project vanuit Khankah S.A.M., de Soefi-community in San Francisco, Californië die gevormd was rond de voormalige woning van Murshid Samuel L. Lewis. Het Centrum bood een trainingsprogramma met verblijf ter plekke, voor iedereen die de Dansen en Loopoefeningen intensiever wilde bestuderen, in modules van een maand lang.

 

Saadi and Tasnim in the early years of the Dance Center

Binnen een jaar had het project zich aanzienlijk verbreed en was het een “Centrum voor de Dansen van Universele Vrede” geworden, met als ondertitel: “netwerk en informatiecentrum”. Vanuit de basis in Fairfax, Californië, beoogde het Centrum om dansers en danscirkels overal in de wereld met elkaar te verbinden en hen trainingsmaterialen te bieden door geprinte materialen, en persoonlijke retraites in diverse regio's. Tijdens deze fase, en t/m 1988, was het Centrum een project van de Sufi Islamia Ruhaniat Society (SIRS), met de zegen en aanmoediging van de spiritueel leider en Pir van de Ruhaniat, Moineddin Jablonski, de spirituele opvolger van Murshid Samuel Lewis. Het centrum publiceerde een aantal boekjes met dansbeschrijvingen, met geluidsopnames erbij, en hield een database bij van dansleraren en regelmatige cirkels (wat gedaan werd op een naar tegenwoordige maatstaven primitieve computer). Het Centrum maakte ook een kwartaal-nieuwsblad en publiceerde een sterk uitgebreide, vernieuwde versie van het boek “Spirituele Dans en Loopoefeningen: een introductie”.

Gedurende deze periode sponsorde het Centrum de eerste kampen die alleen gewijd waren aan het delen van de Dansen en Loopoefeningen, en training hierin. Het eerste kamp van die aard werd gehouden bij de Lama Foundation in New Mexico in augustus 1984, met Tasnim en Saadi als hoofddocenten. Sleutelfiguren die in deze fase hun vrijwillige ondersteuning aanboden aan het Centrum waren: Ardvisura Carol Griffin, Malika Merrill en Kamae A Miller. Er kwam een vroege Raad van Adviseurs (die later de eerste Raad van Toezicht werd), met deelname van: Mansur Rodney Kreps, Victoria Darvesha MacDonald, Salt Swan, Ellen Fietz Hall, Ardvisura, Malika, Kamae, Tasnim en Saadi.

In 1988 verkreeg het Centrum zijn onafhankelijke status als belastingvrije goede doelen-organisatie, in de categorie kunsten en dienstverlening, en voegde PeaceWorks toe aan de naam. De bedoeling hiervan was om toegang te krijgen tot bredere financieringsstromen, om de Dansen te helpen verspreiden voorbij de Soefi-gemeenschap waarin ze geboren waren. Echter, het Centrum heeft altijd een nauwe relatie met SIRS onderhouden. Dit is wat Pir Moineddin in die tijd schreef aan de Raad van Toezicht van de Ruhaniat:

 

“Het splitsen van de organisatie en rechtsvorm tussen SIRS en PeaceWorks een paar jaar geleden, beïnvloedt op geen enkele wijze de integriteit van het werk van Murshid als geheel. Murshid zelf zou dezelfde stappen hebben genomen en het werk met de Dansen als een aparte, educatieve non-profit-organisatie hebben opgericht, net zoals Saadi dit heeft gedaan, zodat er niet zulke stricte beperkingen zouden zijn aan fondsen en andere praktische overwegingen, als dat ze voor SIRS zijn, wat een religieuze non-profit organisatie is.” (brief van 28 november 1989).

 

In deze periode, grotendeels dankzij de inzet van vrijwilligers en het gegeven dat de hoofdleraren zelf voor hun financiering zorgden,                                                         

begon het werk met de Dansen zich snel internationaal uit te breiden. Het Dans-Centrum sponsorde een burger-diplomatenreis naar Rusland in 1989, wat leidde tot een doorlopende ondersteuning voor danscirkels daar en een jaarlijkse training voor leiders in Engeland. In 1990 begon het Centrum het jaarlijkse “Peace through Arts” (vrede door kunsten) danskamp in Engeland als een internationale ontmoetingsplaats voor dansleraren en dansers. (Het was veel makkelijker voor zowel Russen als Europeanen om een visum voor Groot-Brittanië te krijgen, en de reiskosten waren lager.) Het Centrum sponsorde ook een Dans-pelgrimsreis naar het Midden-Oosten (Israël, Jordanië en Syrië) inseptember 1993, wat door pure synchroniciteit (of gratie) samenviel met de ondertekening van het Oslo Accoord.

                                                                                                                                                            Dancing in the Kremlin, 1989

Zowel tijdens de Rusland- als de Midden Oosten-reis kwam een groep ervaren Dansers bijeen in openbare ruimtes, die dan anderen uitnodigden om met hen mee te doen om voor en in vrede te dansen. Sommige groepsleden deelden kaartjes uit in meerdere talen, die aan toeschouwers uitlegden wat er gaande was. “Vredes-demonstratie-dansen” werd een kenmerk van deze meer activistische fase van het werk met de Dansen van Universele Vrede, en dit werd in diverse vormen nagedaan in Atlanta (VS) tijdens de Olympische Spelen in 1996 en in openbare ruimtes in Canada, Australië en andere plaatsen.

Onderdeel van de internationalisering van de Dansen was het vormen van regionale Dansnetworken in een aantal landen, net als familie- en gemeenschapskampen die de Dansen en Loopoefeningen centraal hadden staan. Het eerste en langst lopende van dit soort jaarlijkse familiedanskampen is opgericht door het Duitse Dansnetwerk (NdL) in 1994. Vandaag de dag telt dit tot meer dan 300 volwassenen en jongeren.

 

In de loop van de jaren tachtig en negentig gingen de jaarlijkse trainingen door bij de Lama Foundation, net als in Engeland, Duitsland, Nederland, Zwitserland, Rusland, Australië, Brazilië en andere landen. Sleutelfiguren die deze vroege trainingen verzorgden of assisteerden, samen met Tasnim en Saadi, waren: Kamae Miller, Amida Harvey, Tansen Philip O’Donohoe, Gita Sophia Onnen, Rahmana Dziubany, Verena Karima Hochheimer, Alima Stoeckel, Michael Stoeckel, Barbara Kung, Zamyat Kirby, Anahata Moore, Matin Mize, Radha Tereska Buko, Noor and Akbar Helweg, Christina Schölziger, Zubeida Mitten-Lewis and Zahira Madeleine Bullock.

 

Dancing on Rosh Hashana in Jerusalem, 1993.

Volgens een model dat was ontworpen door Tasnim en Saadi, bevatten deze trainingen een aantal componenten die tegenwoordig nog steeds gebruikt worden: concentratie, visualisatie, meditatie, geluid en musiceren, stem, ritme, loopmeditatie en lichaamsbewustzijn. Spirituele oefeningen uit (met name) de soefi-traditie, alsook uit de boeddhistische en hindoe tradities werden afgewisseld met praktische training in technieken. Voor de eerste keer was een onderdeel van deze trainingen het werken in kleine “oefen”cirkels waarin zowel beginnende als wat meer ervaren dansleiders feedback konden ontvangen in een ondersteunende atmosfeer. Een wezenlijk kenmerk van het oorspronkelijke trainingsmodel omvatte de geschiedenis van de “voorouders” van de Dansen van Universele Vrede – Murshid Samuel Lewis, Hazrat Inayat Khan en Ruth St. Denis. Enige ervaring met de creatieve meditaties van Ruth St. Denis om “dansen uit de kosmos te plukken” was ook inbegrepen. Als onderdeel van het proces van verbinden met de Dans-voorouders, publiceerde SIRS in 1986 het boek “Sufi vision and Initiation”, de verzamelde autobiografische werken van Murshid Samuel Lewis, bewerkt door Neil Douglas-Klotz. En om meer inzicht te geven in de rol die Ruth St. Denis speelde bij de inspiratie van Murshid S.A.M. voor de Dansen en Loopoefeningen, publiceerde PeaceWorks het boek “Wisdom comes Dancing: Selected Writings of Ruth St. Denis on Dance, Spirituality and the Body”, bewerkt door Kamae A Miller.

 

In 1992 schreven Saadi en Tasnim de eerste versie van de richtlijnen voor certificering als dansleider en een manifest voor het Mentor Teachers Guild (MTG: mentoren- en lerarengilde) met de intentie om de training breder te maken en meer ervaren dansleiders in deze kring te kunnen opnemen. Met medewerking van andere nieuwe mentoren publiceerde het MTG zijn eerste ethische richtlijnen in 1996. In 2003 produceerde PeaceWorks de eerste editie van haar “Foundation Dance and Walks Manual”, onder redactie van Radha Tereska Buko, met de bedoeling om een betrouwbare notatie te bieden van de originele Dansen van Murshid Samuel Lewis en andere fundamentele mantrische Dansen, die toen ook vertaald konden worden in andere talen in landen en regio's waar de Dansen wortel geschoten hadden.

In de eerste 10 jaar van de 21^e eeuw bleef de internationale focus voor de Dansen zich verder verspreiden, met name richting meer landen in Zuid-Amerika alsmede in Centraal en Oost-Europa. Twee reorganisaties werden er doorgevoerd. In de beginjaren van 2000 werd de Noordamerikaanse dansregio als aparte eenheid opgenomen, los van PeaceWorks, volgens een plan ontwikkeld door Ellen Fietz-Hall en anderen. Een grondige herziening van de organisatie door de “Unity Council” in 2007-09 resulteerde in aanbevelingen voor het reorganiseren van de internationale Dansorganisatie, die in augustus 2009 werden aangenomen.

 

Tasnim Fernandez leading Dances at Lama Foundation.

 

Dit maakte het noodzakelijk om andere organisationele naamsveranderingen door te voeren, waaronder de wijziging van het “International Network for the Dances of Universal Peace” in het huidige “Dances of Universal Peace International”. De functies die de Mentor Teachers Guild (MTG) had, werden nu overgenomen door een nieuwe Raad van Begeleiding (Guidance Council), en de focus van DUP International verschoof naar het ondersteunen van het werk van de Raad, en het bieden van diensten en bronmaterialen voor het Dansleidersgilde (Leaders Guild), de naam die werd gekozen voor het wereldwijde orgaan van gementorde dansleiders. De raad van bestuur werd ook een internationaal orgaan, terwijl de organisatie zelf zich tegelijkertijd terugtrok van de verantwoordelijkheid voor lokale zaken, terwijl het nog steeds bronnen aanbiedt, en het internationale netwerk verbindt, dankzij de enorm toegenomen capaciteit van internet. Tijdens deze periode was er een aantal mensen die significant hebben bijgedragen aan het hervormen van de organisatie en het updaten van de Richtlijnen voor dansleiders en mentoren, waaronder Victoria Darversha, Halima Sussman, Malika Merrill, Murad Phil Notermann, Kabir Stuart McKinnon, Shabda Kahn, Wali Ali Meyer en Munir Peter Reynolds.

Gedurende al deze uiterlijke veranderingen door de decennia heen, is het wezenlijke doel van de groep hetzelfde gebleven: het mogelijk maken dat meer mensen de zegeningen van deze diepe en in potentie transformatieve spirituele beoefening kunnen ervaren en verder delen, die ons is nagelaten door Murshid Samuel L. Lewis. Omdat ze ervaringsgericht zijn en daarmee verdergaan dan filosofie, blijven de Dansen één van de eerste en meest krachtige uitdrukkingen van de interspirituele impulsen in de wereld, gedreven door de groeiende motivatie van de menselijke ziel om compassie te hebben voor alle wezens.